Evroazijski ris je divlja mačka srednje veličine široko rasprostranjena od severne, centralne i istočne Evrope do centralne Azije i Sibira, Tibetanske visoravni i Himalaja. Naseljava šume do nadmorske visine od 5.500 metara. Uprkos širokoj rasprostranjenosti, ugrožen je gubitkom i fragmentacijom staništa, krivolovom i nedostatkom plena.
Evroazijski ris ima relativno kratku, crvenkastu ili smeđu dlaku. Krzno je skoro uvek obeleženo crnim pegama, iako broj i šara veoma variraju. Ima snažne, relativno dugačke noge, sa velikim šapama. Karakteriše ga kratak rep sa potpuno crnim vrhom, kao i crni čuperci na ušima.
Najveći je od četiri vrste risa, a dužina tela može biti od 76-106 centimetara, sa repom i više od 130 centimetara. Mužjaci su teški oko 21 kilograma, a ženke oko 18 kilograma. Naseljava stenovito-stepske, mešovite šumsko-stepske predele, kao i borealne šume (tajge) i planinske šumske ekosisteme. U divljini može da preživi 17 godina.
U Evropi lovi uglavnom male do prilično velike sisare i ptice (zečevi, veverice, puhovi, kune, tetrebi, divlje svinje, divokoze, srndać, jelen, irvas), dok je u mediteranskim mešovitim šumsko-stepskim i subalpskim ekosistemima Anadolije glavni i najpoželjniji plen evropski zec koji čini 79-99% pojedene biomase plena. Tajanstven je i aktivan pretežno noću, pa i tokom lova.
Kako su na svom sajtu naveli iz WWF, ova čudesna mačka već je jednom nestala sa naših prostora, ali joj se populacija obnovila. Prema podacima Rewilding Europe, evroazijski ris se smatrao izumrlim u skoro celoj srednjoj Evropi 200 godina. Sada se smatra da u Evropi ima oko 9.000-10.000 jedinki ove vrste.
