Većina mačaka je teritorijalna, ali domaće mačke (Felis silvestris catus) na ulici, azilu ili u nečijem domu, često mogu živeti zajedno u velikim grupama. Pa kako one trpe jedna drugu?
To je pitanje koje japanski istraživači istražuju, a počeli su posmatrajući odnos između nivoa hormona, mikrobioma creva i društvenog ponašanja kod mačaka koje žive u velikim grupama.
„Niske koncentracije testosterona i kortizola kod mačaka omogućile su im da dele prostor i žive zajedno, ali što je veći oksitocin, to je manje afilijativno ponašanje sa drugima i usamljenije su“, kažu autori.
Tokom dve nedelje, tim iz Laboratorije za interakciju između ljudi i životinja na Univerzitetu Azabu u Tokiju, Japan, proučavao je tri različite grupe od pet domaćih mačaka koje žive zajedno u prihvatilištu.
Koristili su video kamere da posmatraju ponašanje mačaka, sakupljali uzorke urina za merenje nivoa kortizola, oksitocina i testosterona i sakupljali izmet kako bi odredili sastav mikrobnih vrsta u mikrobiomima mačaka.
Otkrili su da su domaće mačke sa niskim nivoom kortizola i testosterona tolerantnije u interakciji sa drugim mačkama od onih sa visokim nivoom ovih hormona, prema njihovoj novoj studiji objavljenoj u PLoS ONE. I, suprotno njihovim očekivanjima od istraživanja na životinjama koje obično žive u grupama, domaće mačke sa visokim nivoom oksitocina (takozvani „hormon ljubavi“) nisu pokazivale vezujuće ponašanje. Pa mace su u svemu posebne, zar ne?
